Legitieme portie van dichtbij

Ik heb getwijfeld om het hier op te schrijven. Hoort het hier thuis? Zit men hierop te wachten? Maar ook: vind ik dit zelf prettig? Want ‘what is posted on the internet will stay on the internet’. En wil ik dat? En wat vindt mijn (directe) omgeving ervan?

En toen ineens bedacht ik me dat het bovenstaande er helemaal niet toe doet! Althans niet voor mij. Natuurlijk heb ik grenzen. Deze blog is geen ‘lief dagboek’-reeks, maar het was altijd al mijn opzet om ook een beetje van mijzelf prijs te geven. Zonder dat ik vooraf wist wat dat beetje dan zou zijn. En daar hoort dit ook bij. Vind ik. Daarnaast verklaart het mijn lange afwezigheid hier.
Familierecht is niet mijn specialisme, maar ik heb er onvermijdelijk geregeld mee te maken wanneer ik in het registergoederenrecht bezig ben. Op zulke momenten heb je vaker te maken met emoties van cliënten en is enig inlevingsvermogen echt een pré.
Hoe cliché is het dan om nu op te moeten schrijven dat het toch wel heel confronterend is als je er persoonlijk mee te maken krijgt.

Zonder nu een hele familiegeschiedenis uit te diepen hier, toch even drie zinnen om een beetje achtergrond te geven:

• Opgegroeid als enig kind, in een hecht, liefdevol gezin waarin prestatie, ontwikkeling, opkomen voor jezelf, je eigen broek ophouden, maar ook lol maken en muziek maken de boventoon voerden.
• Een ontzettend pappa’s-kind met gelijkgestemde interesse in muziek maken, politiek, actualiteiten, schaken, maar ook botsende (gelijke) karakters met soms hoog oplopende ruzies.
• Een hersenbloeding, echtscheiding, een nieuw leven voor hem en uit elkaar gegroeide meningen en ideeën van ons beiden bereikte in het voorjaar van 2015 een dieptepunt wat resulteerde in geen enkel contact meer.

Begin augustus kreeg ik op een vrij bizarre manier te horen dat m’n vader enkele dagen eerder overleden was.
Bizar omdat het een Whats App-bericht was van iemand op afstand die in de volle overtuiging was dat ik uiteraard allang op de hoogte was.
De week die volgde was heel intens voor mij. Intens verdrietig en vooral een overweldigend gevoel van onmacht en onbegrip. Afscheid nemen mocht ik niet, een uitvaart bijwonen laat staan wéten wanneer de uitvaart was mocht ik niet. Een plek om achteraf heen te gaan ís er niet. Dat is pittig kan ik je vertellen.

Daarna volgde een voor mij een zo mogelijk nóg pijnlijkere ontdekking.
Die twee o zo bekende namen.
Zíjn naam. Zijn laatste wil, zijn testament.
Míjn naam, in zijn laatste wil, in zijn testament.

Ondanks dat hij enkele jaren geleden is getrouwd met de vrouw ná mijn moeder.
Ondanks dat hij ongetwijfeld bij de notaris uitvoerig is ‘belehrt’ over de wettelijke verdeling.
Ondanks dat, wil hij mij echt niet meer.
“Ik onterf ….”
En dan mijn naam. Het staat er echt.
“Ik onterf”
Dat viel mij zwaar. Heel zwaar. Nee, dat zeg ik verkeerd. Het vált mij nog altijd zwaar.
Ik heb me er een poos totaal geen raad mee geweten.

En nu?
Nu doet het nog steeds net zoveel pijn als toen ik het net ontdekte. Alhoewel ik er nu meestal beter mee om kan gaan.

But all is not lost.
Want hij ís en blíjft mijn liefste, strengste, muzikaalste, leukste, grappigste, ondoorgrondelijkst, stilste, creatiefste, bedachtzaamste, achterdochtigste vader.
Hij heeft afstand gedaan van mij, maar ik doe geen afstand van hem. Ik bén een stukje hem.

Om er hier nog even een notariële draai aan te geven: ga ik een beroep doen op mijn legitieme portie?
Ik ben altijd fervent voorstander geweest van totale testeervrijheid, waarin een figuur als de legitieme portie gewoon niet thuis hoort.
En die mening heb ik nog steeds. Niet omdat ik koppig ben, maar omdat ik dat echt tot in mijn vezels zo voel.

Ik respecteer zijn laatste wil, hoe moeilijk te bevatten het nog steeds is.