Wie betaalt bepaalt (maar niet bij de notaris)
Een bekend gezegde.
Ik denk dat de meeste gezegdes op een waarheid zijn gebaseerd. Maar ik wéét ook dat het niet altijd gaat zoals het er staat.
Je moet sterk in je schoenen staan hier tegenin te gaan. In het notariaat moet je zeker sterk in je schoenen staan.
Notaris zijn, het is een eigenlijk gewoon een ontzettend vreemd en gek beroep.
Enerzijds voer je een publieke taak uit als bijzonder ambtenaar. Anderzijds ben je werkgever én ondernemer met dito risico.
Vrije tarieven, maar dienstweigeren kan en mag niet zonder meer.
Op bepaalde vlakken een monopolie, maar strakke wet- en regelgeving met een zwaar tuchtrechtsausje wat je toch aanzienlijk minder vrijheid geeft dan men aan de buitenkant zou zeggen.
Het meest unieke is wel dat de notaris onpartijdig is.
Een belangenbehartiger van álle betrokken (en ook niet-betrokken) partijen. Een belangenbehartiger tegen wil en dank. Want lang niet altijd neemt men deze taak de notaris in dank af.
Op menig verjaardagsfeestje wordt dit beroep weggezet als (dure) stempelaar, een formaliteit, maar ik weet beter, want een mooiere tak van sport kan ik mij nauwelijks voorstellen!
Het mooie van dit beroep is dat je een kwestie altijd van meerdere kanten moet bekijken om tot een goed advies en/of een goede akte te komen. Dit klinkt natuurlijk vaag, laat ik dan ook eens wat voorbeelden geven:
Het testament
Jasmijns kinderloze tante ligt in het ziekenhuis, het gaat slecht met haar. Ze zal nog maar enkele maanden te leven hebben.
Jasmijn belt de plaatselijke notaris. De laatste drie maanden heeft Jasmijn zoveel gedaan voor haar zieke tante, dat ze het toch wel belangrijk vindt dat tante een testament opstelt. Die eigen woning kan toch het beste aan Jasmijn worden nagelaten nu ze haar tante zo behulpzaam is geweest!
De nieuwbouwwoning
Jochem is zo enthousiast!
Hij heeft z’n eerste huis gekocht, of nou ja. Hij heeft een stukje grond gekocht waarop z’n droomhuis zal worden gebouwd. Bouwtekeningen, keuken en badkamer uitzoeken, meubels bestellen, hij kan eigenlijk niet wachten tot de bouw gaat beginnen.
De hypotheek is geregeld want dat zijn z’n ouders! Netjes vastgelegd met een zakelijke rente, helemaal niets mis mee. De aannemer staat ook al klaar met de heipalen, die eindelijk na 7 maanden zijn gearriveerd. Jochem staat liever vandaag nog bij de notaris op de stoep dan morgen samen met z’n ouders.
De verdeling
Het is uit en over. Klaar. Poef.
Zij had gezegd dat ze liever alleen verder ging en daar zit Noa dan. In haar huis, hún huis. Haar spullen of nee, hún spullen.
Karin is meteen weggegaan naar haar moeder, maar nu komt er een hoop geregel op Noa af. Want Noa kan dit huis nooit alleen betalen. Zij was het meeste thuis voor de kinderen, Karin werkte het meeste en verdient daardoor ook aanzienlijk meer.
Het liefste tekent ze morgen nog een papier waarmee ze gewoon alles achterlaat. Weg uit dit huis, weg uit deze spullen, weg van het verdriet. Karin had al gezegd dat ze het huis wel zou overnemen want haar ouders konden haar wel een lening geven daarvoor. Helemaal prima, denk Noa terwijl ze met tranen in haar ogen de boterhammen smeert van hun kinderen die boven liggen te slapen en nog van niets weten….
Het lijkt zo simpel, waarom ‘moeilijk’ doen? Nou hierom:
Het vervolg
Jasmijns tante bleek er toch een geheel andere mening op na te houden, een testament is wel opgesteld. Niet Jasmijn naar het plaatselijke dierenasiel was tot erfgenaam benoemd en nichtje Jasmijn en neefje Simon hebben een een mooi bedrag als legaat ontvangen.
Jochem en z’n ouders hebben ook nog ruim twee maanden langer moeten wachten voor ze langs konden komen bij de notaris omdat de omgevingsvergunning nog niet was aangevraagd door de aannemer. Achteraf waren ze daar wel blij mee want Simon, de jongen die de kavel naast Jochem had gekocht met geld uit een erfenis, was van een koude kermis thuisgekomen. Simon wilde niet wachten en heeft ondanks de vele waarschuwingen van de notaris toch de notariële akte laten passeren. En nu heeft een buurtbewoner Karin succesvol bezwaar ingediend tegen de omgevingsvergunning. Simons huis mag nu maar half zo groot worden als hij had gewild, daar gaat zijn droom om een studio aan huis te maken!
En Noa? Noa is blij dat ze naar haar ouders (die haar een jaar geleden nog zo’n groot bedrag hadden geschonken om het huis van Karin en Noa flink te kunnen verbouwen) heeft geluisterd en geen overhaaste beslissingen heeft genomen. Zij en Karin zitten nu in een mediation-traject bij een notaris zodat er straks een evenwichtige overeenkomst uit zal komen.
De wetgever heeft lang geleden het al heel scherp gezien dat het noodzakelijk is dat de notaris, een kundige jurist moet zijn die een onpartijdige rol moet (blijven) vervullen in de steeds ingewikkelder wordende wereld. Iets waar we heel blij mee moeten zijn!
Niet voor slappe mensen
Notaris zijn is een vreemd beroep met veel verantwoordelijkheden en taken; waar de opdrachtgever niet altijd om heeft gevraagd.
Een spin in het web, met een informerende, adviserende en regelende taak. Niet geschikt dus voor meelopers, slappe, ruggengraatloze mensen en twijfelkonten. Maar een beroep dat alleen en uitsluitend geschikt is voor evenwichtige, kundige en ook ‘stevig in hun schoenen’-staande mensen!
Daar waar ‘notaris’ staat moet je natuurlijk eigenlijk het hele team náást de notaris benoemen. Want even serieus, die beste man/vrouw kán dat dus van z’n levensdagen niet alleen.
Dus lang leven het team aan medewerkers, van receptie tot toeno, van klerk tot kano en alles er tussenin, die hun notaris(sen) stevig in de schoenen laat staan!
I love it.
